Przystępując więc dziś do ujęcia w ustawę tych wszystkich praw, które stały się już faktem w rzeczywistości społecznej, czynimy to w jak najlepiej rozumianym polskim interesie ­ zwłaszcza że jesteśmy narodem, w którym duma narodowa Polaków, jakby na to patrzeć, płynie w olbrzymim stopniu z faktu wieloetniczności naszych źródeł, ze źródeł I Rzeczypospolitej, a to nas zobowiązuje.

17 września 1972 roku ks. Jan Zieja wygłosił w warszawskiej katedrze św. Jana historyczne przemówienie. Mówił w nim o obowiązku, jaki spoczywa na nas, Polakach, wobec braci Ukraińców, Białorusinów, Rusinów, a także Rosjan. Ten obowiązek wynika z naszej przeszłej wspólnoty oraz z naszej prężności duchowej. Mniejszością to można być na sztuki, a większością to się jest na ducha. A wielkość ducha to jest taka wielkość, która się otwiera, która się nie zamyka i nie boi. Wręcz przeciwnie, wspiera ona tych wszystkich, którzy są kulturowo słabsi, kulturowo mniej prężni. Z pełną pokorą chcę powiedzieć, muszę powiedzieć, że to wcale nie jest tak, że my Polacy z tego naszego obowiązku, z naszego wyzwania wywiązywaliśmy się zawsze dobrze. Z jednej strony jest wiele powodów świadczących o tym, że jesteśmy winni, ale z drugiej strony jest wiele powodów do dumy. Czasem to bywały mniejszości, takie jak właśnie ksiądz Jan Zieja, czasem to były znaczące grupy, które potrafiły wychodzić naprzeciw słabym kulturowo i wzmacniać naszą siłę, naszą wspólną siłę.